Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit 2015 tonen

over berenburg en vietnam

op het moment dat ik deze blogpost schrijf, nip ik aan een glas berenburg en heb ik papieren tissues bij de hand. het is weer zover: ik ben verkouden. het begon tijdens mijn vakantie in vietnam , waar het gemiddeld dertig graden was en ik extra zakdoeken moest inslaan om het snot uit mijn neus en voorhoofd 'een plekje te geven'. leest u verder? mooi. ik wijt de verkoudheid aan de airconditioning die dag en nacht stond te loeien: in de hotelkamers, in de lobby van de onderkomens en onderweg in de auto, op weg naar de volgende bestemming tussen startplaats hanoi en eindpunt ho chi minh stad. (ik spreek in het laatste geval liever van saigon, maar daarover misschien een andere keer.) thuisgekomen voelde ik meteen dat de verkoudheid in alle hevigheid zou losbarsten voor deel 2, want het is hier 25 graden kouder en met die omslag heeft mijn lijf de grootste moeite. gelukkig hebben we hier berenburg en inhalatiezalf ; ik durfde in vietnam bij een drogist de suggestie of ze die zalf o

hardlopen in het buitenland? ja, leuk!

mijn hart maakte deze week een sprongetje. nou gebeurt dat gelukkig wel vaker, maar de reden van deze innerlijke uiting van vreugde deel ik hier graag: er komt wellicht een hardloopevenement voor mij in het buitenland aan. de marathon van new york? neen. berlijn? ook niet. cyprus? ochi (ja, dat is inderdaad nee in het grieks). ik ga volgend jaar misschien hardlopen in canada; op mijn trouwdag, in de plaats waar ik met de mrs in het huwelijksbootje ben gestapt. dat gebeurde destijds stiekem. inmiddels is iedereen die het moet weten wel op de hoogte. in 2016 is het tien jaar geleden dat de mrs en ik elkaar op 18 september het jawoord gaven in whistler, brits-columbia . weken waren we bezig met de, vooral administratieve, voorbereidingen. volgend jaar willen we onze huwelijksreis overdoen; we gaan naar dezelfde plekjes en misschien komen we weer in contact met de mensen die ons in 2006 zo hartelijk hebben ontvangen. wat maakt me zo blij? op 18 september 2016 vindt in whistler de terry fox

een marathon, ook leuk

twee hardloopwedstrijden in acht dagen. dat stond begin dit jaar niet op de planning. maar wat een fijne dagen heb ik achter de rug! het begon allemaal op 20 september in de hoofdstad. na het zien van de medaille van de editie 2014 van de dam tot damloop zei ik tegen mijn vrouw: ik houd niet van hardlopen in grote groepen, maar deze medaille wil ik ook. en zo geschiedde. ik liep bovendien voor een goed doel (foto midden), sponsors hadden zich uitermate gul getoond. mijn blijdschap was onmeetbaar. nogmaals dank; ik verval in herhaling. slechts een week na deze 10 engelse mijlen tussen amsterdam en zaandam stond ook de posbankloop op het programma. want, daar had ik tegen de zomer mijn zinnen op gezet, vanwege het fraaie parcours, misschien wil de mooiste 15-kilometerwedstrijd van het land. en zo geschiedde andermaal (foto boven). ik liep een persoonlijk record op deze afstand, wederom maakte een euforisch gevoel zich van mij meester. (als inwoner van arnhem had ik eigenlijk op 13 sept

feauteaus!

hardlopen is leuk, geven is leuk(er)

de dam tot damloop zit erop. wat een feest! (bijna) overal langs de route tussen amsterdam en zaandam stonden mensen de deelnemers toe te juichen. er klonk muziek uit werkelijk alle hoeken, kieren en gaten, volwassenen en kinderen deelden water en fruit uit en onderweg kreeg je zelfs als je wilde een douche. vlak na het vertrek klonk in de ijtunnel gejuich onder de lopers, in een 'voorwaarts deinzende' massa honderden meters voor je, ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. terwijl ik de route bij het bestuderen vooraf wat saai vond. maar ja, op kaarten staan geen mensen en hoor je ook geen geluid. ik vond er bovendien van tevoren wat van, een hardloopevenement waarbij de aankomst in een andere plaats is dan aan het vertrek. en je spullen dan? hoe kom je zaandam weer uit als je er nog nooit bent geweest? issues die achteraf de moeite van het overpeinzen niet waard zijn; organisatie le champion heeft alles tot in de puntjes voor elkaar. het was sowieso een memorabele dag. 20 septem

on your marks...

nog een paar nachtjes slapen en dan gaat het gebeuren. samen met tienduizenden hardlopers doe ik mee aan de dam tot damloop - 10 engelse mijlen van amsterdam naar zaandam. het wordt na de cascaderun in hoogeveen mijn tweede wedstrijd buiten de provincie gelderland. toen ik een jaar geleden allerlei selfies zag met die mooie medaille van de editie van 2014, wist ik: dat pronkstuk wil ik ook! maar ik zou dat niet cadeau krijgen; de afstand van 10 mijl (16,09 kilometer) is het probleem niet, de inschrijving wel. die is een digitale, zenuwslopende loterij. alsof je met 1 miljoen mensen tegelijkertijd jacht maakt op 10 vrijkaartjes voor een ontmoeting met barack obama, all expenses paid . gelukkig behoorde ik als niet-lid van organisatie le champion (leden mogen zich eerder inschrijven dan niet-leden) tot de gelukkigen. ik ben erbij! trainen voor een van de populairste hardloopevenementen van het land hoef ik niet, aangezien ik graag loopjes van 15 tot 21 kilometer afleg. maar een uitd

whoop whoop!

mijn shirt voor de dam tot damloop op de twintigste. dank sponsors!

ik ben blij, man!

het is gelukt vandaag een afstandsrecord te vestigen. mijn rondje van 25,13 kilometer voltooide ik in de stromende regen en die omstandigheden had ik vanaf ongeveer 10 kilometer. lopen in de regen hoeft helemaal niet vervelend te zijn; mijn lichaam warmt minder snel op en ik hoef daardoor minder te drinken. ik had vooraf weliswaar de waterzak helemaal gevuld met sportpoeder en water, maar na afloop zag ik dat de zak nog voor bijna driekwart gevuld was. dus drink ik de inhoud nu maar op, weggooien is zonde. deze week heb ik me ingeschreven voor de groet uit schoorl run en het wordt mijn eerste wedstrijd van het nieuwe jaar; ik wil 30 kilometer voltooien en met de run van vandaag in de benen (en het hoofd!) heb ik er vertrouwen in. deze tocht is de eerste serieuze test voor mijn einddoel: de marathon van enschede die twee maanden later op het programma staat. ik verwacht in schoorl overigens een emotionele race; 'groet uit schoorl' zou een thuiswedstrijd voor jeroen cliteur zi

help, ik moet aan de berenburg!

wie de marathon wil lopen, moet kilometers maken. veel kilometers. de afstand van 42 kilometer en 195 meter boezemt me momenteel angst in, zelfs al is mijn wedstrijd pas in april volgend jaar. ik zit qua afgelegde kilometers aan een stuk op de helft. ik heb al een stuk of wat halve marathons in de benen - twee wedstrijden en de rest zijn trainingen. ik moet zeggen dat mijn laatste training (gisteren, 22,48 kilometer langs de rijn) me weinig zelfvertrouwen heeft gegeven; het was zwaar. ik vond het warm, ik moest in het begin tot voorbij oosterbeek voornamelijk klimmen en onderweg was ik blij dat ik even kon stoppen om een chocoladepowerreep naar binnen te werken. gelletjes gaan er 'floep' zo in, maar zo'n energiereep is letterlijk taaie kost. het lukt me niet zo'n monster al joggend bij 6 minuten per kilometer weg te krijgen. dus druk ik op de pauzeknop van mijn hardloophorloge, ga een beetje ijsberen of rekken en strekken, onderwijl kauwend op iets wat qua structuur

leuk voor jou? de opbrengst gaat naar het goede doel

zoals jullie weten doe ik voor de stichting leukemie op 20 september mee aan de dam tot damloop. voor dit goede doel heb ik inmiddels meer dan 2500 euro ingezameld. ik ben alle gulle gevers ongelooflijk dankbaar. met een veiling wil ik de kas van de stichting nog meer spekken. alle aanbieders doen belangeloos mee. jullie kunnen bieden op: 1: een verblijf in een vakantiewoning van op ameland (do t/m zo of vrij t/m ma minimaal bod 150 euro (in het laagseizoen!) 2: een makeover van kapsalon nwlooks (inclusief knippen, kleuren en stylingproduct: minimaal bod 75 euro 3: een natuurexcursie in noord-brabant voor maximaal 10 personen onder leiding van de bekendste 'twitterboswachter', frans kapteijns 4: één overnachting voor twee personen in huize nijhof in aalten , inclusief ontbijt: minimaal bod 90 euro 5: serie van 10 langspeelplaten , aangeboden door hardloopster manuela slabbekoorn, o.m. doe maar, david soul, abba, frank boeijen groep, david bowie, dance craze (verzamel);

shirt voor dam tot dam

er is een hardloper doodgegaan

facebookvrienden die dezelfde afbeelding plaatsen, een foto van een zonsopkomst - het zou een warme dag worden. anderen reageren met hartjes, kusjes en het woord sterkte. er is een hardloper doodgegaan, zo blijkt. ik ben nieuwsgierig, want gelet op de personen die reageren moet ik hem of haar hebben gekend. niet veel later komt de klap. het is jeroen. jeroen, de loper die zo'n beetje het zwaarste jaar van al mijn kennissen met hardloopschoenen achter de rug had. (met hem heb ik kort geblogd over hardlopen in de vorm van een digitale briefwisseling op een community op facebook. het aantal lezers bleef achter en we besloten er een punt achter te zetten.) jeroen verloor zijn geliefde aan kanker en besloot voor haar een marathon te lopen. ik had onlangs besloten hem na de zomer te vragen samen met mij als voorbereiding op mijn race in enschede in schoorl te rennen. lekker dichtbij huis voor hem, want de duinen, het helmgras en het zand waren zijn loopmaatjes. we zouden nader kennisma

heeft het echt mijn leven veranderd?

de spanning stijgt, want het weekend van de dam tot damloop komt dichterbij. 20 september moet het voor mij gebeuren. de afstand van 10 engelse mijlen (ruim 16 kilometer) baart me geenszins zorgen. indien ik blessurevrij blijf, is de afstand een peulenschil. ik ben wel een beetje bang voor mijn gemoedstoestand - mijn eerste damloop wordt emotioneel mogelijk lastig, want ik loop niet alleen voor mezelf maar vooral voor de mensen die leukemie hebben, voor wie ik al ruim tweeduizend euro heb ingezameld. dank gulle gevers! hoe ga ik daar onderweg mee om? dit vraagstuk wordt bemoeilijkt door het plotselinge, overweldigende verdriet van mijn loopmaatje tijdens de damloop, m. hij verloor kortgeleden zijn moeder na een kort ziekbed. de arme jongen wordt bijna verscheurd door het gat dat in zijn leven is geslagen. hij en zijn gezin wonen in de kop van noord-holland, niet naast de deur. mijn vrouw en ik kunnen beiden slechts op afstand tot steun zijn. ik weet dat hij sterk is, want onlangs fiets

filmpjuh!

gisteren werd ik een beetje emotioneel door een berichtje op twitter. schooljuf bayonne sollman en haar klas, groep 8b van de oranje nassauschool, locatie wamo in culemborg, verrasten me met een zelfgemaakt filmpje op youtube. bayonne had haar leerlingen deelgenoot gemaakt van mijn inzamelingsactie voor stichting leukemie in relatie tot de dam tot damloop op 20 september. met behulp van een drone maakten ze een groots gebaar. ik maak jullie graag deelgenoot daarvan . ik heb een tegenprestatie geleverd, ook op youtube. ik daag jullie uit: kunnen jullie het filmpje vinden?

lopen voor de leuk in mei

weer een hardloopmaand voorbij. ik heb in mei 136 kilometer afgetikt en dat zijn evenveel kilometers als in december. ik heb aan twee wedstrijden deelgenomen, de pinksterrun in brummen werd voor de eerste keer gehouden en de veluwezoomloop stond voor de 18e keer op het programma. wat is de veluwezoomloop een prachtig evenement, langs de rand van het nationale park , door voornamelijk bosgebied over schitterende paden en met onverwachte ontmoetingen met schotse hooglanders. hopelijk deelt de organisatie, av gelre in dieren , na deze editie weer medailles uit na afloop ;-); ik liep in dieren na de zevenheuvelenloop van afgelopen jaar mijn tweede officiële wedstrijd over 15 kilometer. ik verbeterde mijn gelopen tijd in nijmegen met 24 seconden. mijn pr op deze afstand staat nu op 1 uur, 20 minuten en 47 seconden. in de tussentijd verbeterde ik bovendien mijn beste 5 kilometertijd (25:00) en 10 kilometertijd (52:22). mijn actie voor stichting leukemie loopt boven verwachting. de tell

in de pot met die fooi!

eetcafé helder in arnhem van mijn inmiddels goede vrienden tom en michel helpt mee met de inzamelingsactie voor www.leukemie.nl. op de bar hebben ze een grote glazen pot neergezet waar gasten een bijdrage voor mijn inzamelingsactie in kunnen stoppen. de donateurs maken daarmee kans op een dinerbon van 50 euro, uiteraard te besteden bij tom en michel en hun medewerkers. natuurlijk moet er veel geld in die pot en dat gaat allemaal naar onderzoek naar leukemie.  dus, lieve mensen, deel dit bericht en schreeuw het van de daken: ik eet bij helder! ik drink bij helder! ik geniet bij helder! jij moet ook naar helder! eerste pinksterdag zijn ze trouwens dicht. dan moeten tom en michel bij iemand op visite.

kim in brummen en nog meer volk

een man of twintig aan de start op het marktplein in brummen . de geringe bekendheid van de allereerste pinksterrun, in combinatie met het tijdstip - een mens moet ook eten - brengt weinig hardlopers op de been. ik kijk quasinonchalant om me heen. die kan ik hebben, die ook, een ander in een geel singlet is twintig jaar jonger en die dame loopt me er ook uit, ben ik bang. nee, dat wordt geen top 5 :-), maar ik kom ook niet als laatste over de meet. ik draag een shirt met een belangrijke boodschap , het spreekt onder de deelnemers nauwelijks tot de verbeelding; iedereen is geconcentreerd voor zijn of haar (ruim) 10 kilometer. na het startsein spuiten de testosteronpikkies weg, gevolgd door enkele dames. al snel loop ik alleen. een jonge vrouw van eind twintig, begin dertig, dressed in black, gaat me voorbij. ze heeft een iets hoger tempo, maar ze loopt daarna nauwelijks uit. ik kom tussen 3 en 4 kilometer zelfs in haar slipstream en met haar en een blonde deerne (in gedachten besluit ik

volg je mij?

mijn shirt voor de dam tot damloop is binnen. ik krijg ontzettend veel zin in de loop. vrijdagavond eerst even het tricot testen in brummen bij de pinksterrun.

ik weet niet wat me overkomt

ik kreeg begin mei een bijzonder verzoek van een kennis uit mijn medische netwerk. of ik mee wilde doen aan een inzamelingsactie tijdens de dam tot damloop. lopen voor het goede doel heb ik altijd sympathiek gevonden, maar vooral wanneer anderen het deden. het leek me zoveel gedoe en zou, dacht ik, alleen maar afleiden. hoe kun je trainen voor de marathon van new york of londen, terwijl je ondertussen minimaal 5000 euro bijeen moet harken voor in dit geval kika , voordat je ook maar aan een startbewijs kunt ruiken? nee, lopen voor een goed doel, dat was niets voor mij. gold dat ook voor de dam tot damloop? voor stichting leukemie wilde ik één keer een uitzondering maken; geen 42 maar 'slechts' 16 kilometer en leukemie... tja, ik heb daar iets mee. ik zeg maar zo: als je ooit een keer leukemie hebt gehad (liever niet natuurlijk, begrijp me niet verkeerd) dan schept dat een band. en dus besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en te proberen geld in te zamelen voor stichting

de posbank? ja, heerlijk!

of ik meewilde, de posbank op. dat wilde ik wel. of er nog meer geïnteresseerden waren. 'maak een evenement aan op facebook!' er kwam een evenement op facebook, dat sociale netwerk. ik ging door mijn vriendenlijst en vinkte hardlopers aan. zo'n negentig belandden op de lijst. die gingen echt niet allemaal omhoog, die dag. kort dag en zo. moederdag ook. ik kreeg enkele afzeggingen, waar ik niet op gerekend had, ja ik rekende wel op wegblijvers, maar niet op vriendelijke berichten dat lopers niet kwamen; zo sociaal is facebook ook weer niet. 'leuk, maar sorry. ik kan niet.' of: 'ik ben dan niet in de buurt. volgende keer beter.' daar stonden we: met zijn vijven: s., andere s. w. a. en ik, allen lid van social mile . bij de fictieve startstreep in velp. 15 kilometer voor de kiezen. de posbankloop was pittiger dan de zevenheuvelenloop, had ik eens gehoord. prachtige omgeving, zei een ander. een collega 'zeurde' al maanden aan mijn kop: gaan we de posba

wil je mij sponsoren?

ik loop. niet zo hard maar ik loop. daar ben ik dankbaar voor. want ik leef nog. dat klinkt een beetje 'überdramatisch', maar zo is het wel. ik heb ooit leukemie gehad. in 1996. tot eind 1999 ben ik daarvoor behandeld. 1 op de 2 mensen met leukemie overleeft de ziekte niet. dat kan anders. dat vindt stichting leukemie ook. ik doe op 20 september mee aan de dam tot damloop , een wedstrijd van amsterdam naar zaandam. ik loop voor onderzoek naar leukemie en zoek sponsors. ben jij een van hen? dat zou heel fijn zijn. elk bedrag is welkom, van klein tot heel groot ;-). ik houd je hier geregeld op de hoogte van de vorderingen. geld mag je overmaken op IBAN NL 29 INGB 0687 7396 83 , tav h.j. van veen in arnhem, ovv dam tot damloop voor stichting leukemie. het is goed besteed. heel veel dank, namens de stichting. UPDATE: wie me sponsort maakt kans op een dinerbon ter waarde van 50 euro, te besteden bij eetcafé helder in arnhem.  

boze longen

een kort loopje. vijfenhalve kilometer, je haalt je neus ervoor op. de neus misschien wel, de borstkas schreeuwt het na de vierde tempoversnelling uit.

hardlopen in vrijheid

je staat er niet bij stil, maar hardlopen is in ons land toegestaan. het mag gewoon. je wordt de komende weken hooguit aangevallen door roofvogels die hun kroost beschermen of besprongen door een loslopende hond, ondanks dat het baasje zegt dat het dier nooit iets doet. hardlopen doen we in een vrij land en we vinden dat doodnormaal. wie de zevenheuvelenloop van nijmegen kent, weet dat het parcours gaat langs de canadese begraafplaats bij groesbeek . daar liggen ongeveer 2600, over het algemeen canadese, soldaten die gedurende de tweede wereldoorlog zijn gesneuveld. dat deden ze voor onze vrijheid. de zevenheuvelenloop is altijd in november en er doen tienduizenden hardlopers aan mee; ik was vorig jaar van de partij, een jaar eerder liep ik mee tijdens de zevenheuvelennacht . dit jaar moet ik helaas verstek laten gaan vanwege andere, uh verplichtingen. en wat doe je als je aan de wedstrijd niet kunt meedoen? dan loop je die gewoon voor de leuk. vanochtend vond ik dat het tijd was, en

hardlopen doe je samen

hardlopen doe je met je benen. hardlopen doe je (soms) op je tenen. hardlopen doe je vaak alleen. hardlopen doe je met je hoofd. hardlopen doe je samen. dit is mijn club. ik ben er trots op dat ik er deel van mag uitmaken.

'die halve marathon kan sneller'

vandaag stond er een bijzonder loopje op het programma. geen wedstrijd, nee, een rondje van tien kilometer op nieuwe schoenen. sinds gisteren ben ik in het bezit van het duurste paar sportschoenen dat ik ooit heb gehad: de nike lunar eclipse 5 . nooit gedacht dat ik nikes zou kopen. nike is toch niks voor een ouwe zak als ik, nike staat voor jeugd, voor petjes die scheef op je hoofd staan. verkoper jan van runnersworld in arnhem , iedere hardloper in de stad kent hem en hij kent iedereen en mij nu ook (oh, jij bent henri van social mile), wilde eerst mijn huidige runners zien. ik overhandigde hem mijn adidasjes, gekocht bij de outlet voor amper zestig euro, stammend uit de periode waarin ik het allemaal nog niet wist en ik niet meteen met het duurste materiaal wilde worden opgescheept voor iets wat ik misschien niet eens leuk zou vinden. 'ik heb hier twee halve marathons op gelopen', zei ik trots. jan constateerde slechts droogjes: 'die halve marathons kunnen sneller.'

emotieshoppen

wat doe je wanneer anderen loopjes hebben, in deventer bijvoorbeeld of in hoogeveen of enschede , op de dag dat zij medailles verzamelen en jij niet? dan ga je 'emotieshoppen'. in duiven. dan ga je op zoek naar een accessoire waarmee je jouw eigen medailleverzameling, die jij vandaag niet kunt uitbreiden en anderen wel, bij diezelfde anderen onder de neus kunt duwen. dat dus. .

een halve marathon op marathontempo

vanmorgen heb ik mezelf getrakteerd. op twee plakken kruidcake (home made door mijn vrouw), een banaan en daarna een halve marathon door arnhem. het was een mooie ochtend, niet te koud, droog, af en toe zelfs een flauw zonnetje en volop gelegenheid om mijn tubes van herzog te testen en de waterzak van decathlon. ik nam me voor te lopen in een langzaam tempo; normaal gesproken kan ik een halve marathon aan in een gemiddelde kilometertijd van rond de 5:45, maar ik wilde weten hoe het voelt om rond de 6:30 te lopen per kilometer. dat is namelijk de kilometertijd die ik voor ogen heb volgend jaar in enschede tijdens mijn eerste en enige marathon. vooraf is het alsof je in een dure kledingzaak bent om tien trouwpakken te passen - het voelt raar, je wilt sneller wisselen van pak, de knopen in de stropdassen mislukken steeds en het duurt allemaal veel te lang. maar ik begon er na een kilometer of tien plezier in te krijgen. ik was al verscheidende hardlopers tegengekomen, en veel fietsers d

dam tot damloop

de dam tot damloop . de inschrijving is nog spannender dan de wedstrijd zelf. zit ik erbij?  update: yay! jeuj! moie!  m.a.w. ik mag meedoen. een uur en 45 minuten in de wachtrij gezeten. de race gaat sneller :-).  

hair!

'boobies! if you have it, flaunt it!' met die quote kreeg nieuwslezeres eva jinek nederland aan haar... uh voeten. ze bereidde zich op zomaar een dag in maart 2009 voor op het presenteren van een middageditie van het nos journaal; de belichting en het geluid moeten getest, staan de camera's goed? dat werk. eva zei iets over haar borsten, terwijl de camera liep. de beelden belandden 'per ongeluk' op het internet . de rest is geschiedenis - waarschijnlijk konden jullie je niet eens meer herinneren dat de beelden bestonden. graag gedaan. eva heeft haar boezem, ik heb mijn benen. die zijn vandaag voor het eerst blootgesteld aan de zon open lucht na een lange winterslaap. temperatuur in de dubbele cijfers, dus ik besloot het erop te wagen; vrijdag is het ook nog eens rokjesdag dus een tegenprestatie is graag geleverd. een leuke route voor de boeg in de bossen rond het openluchtmuseum, burgers' zoo en schaarsbergen, dus wie doet je wat? (wederom mijn dank aan corine

verdwalen? ik?

wat is het ergste dat je kan overkomen bij het hardlopen? ik bedoel afgezien van het net buiten de tijd finishen bij de marathon van rotterdam, vallen voor de ogen van de mooiste hardloopster/hardloper die je ooit hebt gezien en een blessure die je maanden aan de kant houdt? juist - verdwalen... ik zat vanmiddag na mijn zondagse rondje door arnhem-noord in een filmzaal en keek naar de rolprent ' still alice ' - actrice julianne moore kruipt in deze film in de huid van alice howland, een briljante taalwetenschapper bij wie het geheugen langzaam maar onomkeerbaar uit haar hoofd kruipt; alice vertoont op de jeugdige leeftijd van 50 jaar de eerste symptomen van de ziekte van alzheimer . we zien dat onder meer terwijl ze aan het hardlopen is. uitgerekend op de campus van de universiteit waar ze lesgeeft raakt ze de weg kwijt. gaandeweg de film zien we dat ze nog meer kwijtraakt. ik kwam na 100 minuten sprakeloos en overdonderd de bioscoop uit. stel je voor: je bent bezig aan je lek

regen? vergeet de vaseline en tepelpleisters niet

au. mijn tepels. bloed. een beetje maar, hoor. maar mijn tepels bloeden. een loopje van ruim zestien kilometer in de regen in een verkeerd tenue. een beginnersfout. het begon ongeveer na een kilometer of elf. ik voelde het hardloopshirt onder mijn regenjasje al wat schuren . het rondje ging lekker en dat bleef ook zo tijdens het ongemak. dus ging ik gewoon verder; we gaan niet stoppen, omdat we iets voelen wat niet levensbedreigend maar hooguit ongemakkelijk is - een afspraak die ik met mezelf heb gemaakt. ik moest ook doorlopen, want ik wilde naar huis. naar de chocolademelk en de doucheruimte. helaas was het water uit de douchekop dat over mijn tepels stroomde iets te warm, maar ik kon een kreet van pijn onderdrukken. ik zing niet onder de douche, waarom wel schreeuwen? er zijn overigens speciale tepelpleisters op de markt om een 'runners nipplegate' te voorkomen (gewone pleisters zijn vaak beter) en het van tevoren insmeren van de tepels met vaseline schijnt ook te helpen

fartlek. gadverdamme!

wie niet op hetzelfde niveau wil blijven hangen, moet aan intervaltraining doen. zeggen de hardloopgoeroes. probleem: ik heb een hekel aan intervaltraining. ik ben een diesel die één tempo prefereert. heb ik tijdens een duurloop van 18 kilometer een verval van een halve minuut tussen de rapste en langzaamste kilometer, dan vind ik dat veel. ik ben van de regelmaat. maar door al die dieselloopjes ontdek ik dat ik inboet aan snelheid en ik zal toch een bepaald tempo in de benen moeten hebben om die afstand van 42.195 meter in een redelijk tempo te volbrengen; ik heb uitgerekend dat ik voor een eindtijd van 4:30 uur (ja, dat is mijn streeftijd) gemiddeld 6:25 minuten per kilometer nodig heb. normaal gesproken is dat een tempo waarbij ik zou omvallen, maar ben ik nog steeds een grote jongen na vierenhalf uur? ik heb geen flauw benul. mijn verste afstand liep ik een dikke week geleden in nijmegen, 21.2 kilometer. daar moet dus nog dezelfde afstand bij. toch maar intervallen? om wat aan mij

maestro, muziek!

lopen doe je met je hoofd. je kunt denken dat je het met je benen doet, maar het zijn toch echt de hersenen die je benen in beweging zetten. maar hoe zorg je ervoor dat die benen in beweging blijven? naast goed eten en drinken (en daarmee bedoel ik ook drank en een vette hap op zijn tijd - overdreven gezond leven is ook een vak) is dat voor mij muziek. ik kan niet zonder. zonder muziek is hardlopen voor mij saai en verwordt het loopje tot een vorm van lanterfanterij. en waar loop ik dan op? wel, ik ben van het soort vuilnisbakkenras. daarover zometeen meer. eerst een aanloopje; ik doe het niet, maar ik zou kunnen rennen op klassieke muziek. ik weet zeker dat iedereen vooruitkomt op dit nummer van aram katsjatoerian, al zullen de meesten al na een minuut of twee hun tong op de schoenen hebben; veel langer duurt het nummer ook niet, want ook musici hebben moeite het tempo van deze in 1978 overleden armeense componist bij te houden. of wat te denken van dit nummer als cooling down? maar

stevensloop: wind, hamburgers en liefde aan de finish

een halve marathon is de helft van de hele. daarom heet zoiets ook een halve marathon. wie een hele marathon (42,195 meter) wil lopen, moet een halve (21,100 meter) in de benen hebben. en meer. ik heb sinds gisteren twee officiële halve marathons op mijn palmares. de eerste ging in 1 uur en 56 minuten, de tweede boven de 2 uur. en die tweede, die doet de twijfel toeslaan. die tweede, de stevensloop , die was zwaar. die was kak, ruk, geef het beestje maar een naam. het was koud en het waaide hard. op het moment dat je wind mee moest hebben, zat het tegen. weinig publiek onderweg en op de bemmelsedijk stonk het naar hamburgers - fijn voor al die gezonde lopers; niemand gaat voor de lol naar een wildvreemde zwaaien en roepen als je binnen aan de koffie kunt met cake en studio sport of kolonisten van catan. ik was niet de enige die last had van de wind, gelukkig maar. gemopper na afloop alom, maar ook trots want je had het geflikt. de stevensloop werd voor de eerste keer gehouden. ruim 700

kijken naar mooie hardloopsters

als jullie hardlopen, kijken jullie dan ook om je heen? bewonderen jullie de omgeving? toen ik onlangs in mijn eigen stad arnhem een beetje te nadrukkelijk niet voor me keek maar staarde naar iets anders, viel ik. niet echt hard, maar ik viel wel. schaafwonden aan beide handpalmen en de linkerknie en een deuk in mijn ego waren mijn deel. waarom ik viel? een bloedmooie hardloopster kwam me tegemoet… in ons land zijn ruim driehonderdduizend mensen visueel beperkt, van wie verreweg de meesten slechtziend zijn. de rest is blind, ziet niks, nakkes, nada. onder deze mensen zijn ook hardlopers. stel je voor: (bijna) geen hand voor ogen kunnen zien, maar wel rennen. zou jij overeind blijven? ik werd deze week getroffen door een artikel in het blad losse veter over de hardloopclub running blind . die is in 2007 opgericht door sporters met een visuele beperking, mensen die de lopers onderweg begeleiden en een kliniek, gespecialiseerd in oogziekten. je moet het maar durven: voluit gaan met al

een splinter, wtf!

een wandeling. in het bos. bij rozendaal. eikenbladeren van afgelopen jaar die vergaan. takken. omgevallen boompjes. insecten. bandensporen van mountainbikes. mensen met honden. hallo. dag, dag. mooi weertje hè? vogels fluiten. en dan. opeens. au! pijn. heel, heel kort. maar pijn. in de dikke teen van mijn rechtervoet. ik heb iets in mijn sandaal, zeg ik tegen mijn vrouw. ik doe de teva uit, haal hinkelend mijn rechterhand door de sandaal. niets. de wandeling gaat verder. de pijn neemt af maar blijft hinderlijk. zullen we een softijsje nemen, vraag ik. de eerste van het jaar. mijn vrouw en ik nemen er een in velp. ik met chocoladetopping, mijn vrouw met aardbeiensiroop. dan naar huis. lopen door het huis gaat moeilijk. ik denk aan komende zondag. de halve marathon. de stevensloop. ruk. kak. eerst eten. en boer zoekt vrouw. de tv show. andré rieu bij ivo niehe. 'boeien'. ik wacht geen minuut langer nu. een zwarte punt. onder de huid. een splinter. sterilon. heet water. een speld

wedstrijdstress, en dan niet op de dag zelf

de week voor een wedstrijd; ik kan zulke dagen wel schieten. ik leg mijn lichaam verplicht rust op, maar mijn hoofd wil maar één ding en dat is rennen. verder dan ooit en sneller dan nooit tevoren. gelukkig ben ik een goede scheidsrechter en het lukt me doorgaans vrij aardig het lichaam en het brein de strijdbijl te laten begraven. een week voor een wedstrijd heb ik ook allerlei pijntjes. vooral in mijn linkerbeen. ik denk dat dit komt doordat dat been korter is. dat weet ik sinds vorige week. ik stond in mijn onderbroek voor mijn sportarts en hij constateerde droogjes: 'je staat scheef. wel eens geblesseerd geweest?' het antwoord was negatief - ik heb steunzolen, al vijftien jaar, schat ik. daarvoor had ik altijd last van mijn knieën en mijn rug, maar sinds ik zolen van de podotherapeut heb, zweef ik. (vorig jaar kreeg ik een nieuw paar, de zolen kostten 200 euro, de verzekeraar vergoedde ze niet.) steunzolen. ik vond het altijd een vies woord en dat kwam niet per se door ee

oei, een sportmedisch onderzoek

urine afstaan, buisjes met bloed in de centrifuge, plakkers op borst en rug, een tang in de zij, een blaastest alsof de politie je bij de lurven heeft en zo hard mogelijk rennen op de loopband, terwijl je bent vastgesnoerd aan allerlei draden. spannend hoor, zo'n sportmedisch onderzoek op papendal . vooral de uitkomst, want je sportleven hangt ervan af. althans, het mijne. want ik wil een marathon lopen. eentje maar. maar is dat verstandig als je leukemie hebt gehad en statines slikt, je vader ouderdomssuiker onder de leden heeft en ook nog eens rondloopt met een drievoudige by-pass en je moeder tot overmaat van ramp kampt met hoge bloeddruk? kak. ik wil zo graag. de sportarts die me op papendal onder handen neemt, heeft oei als achternaam. kak. eerst piesen in een potje, een vragenlijst invullen en babbelen met oei. aardige man, hij is kleiner dan ik; ik schat dat ik een jaartje of twee ouder ben, maar die halfbloedjes worden alleen maar knapper als ze ouder worden. kom op v

de waterzak die gekeurd werd

wat kan het soms moeizaam gaan. ik had me vorige week voorgenomen mijn waterzak te testen, ik had nog nooit daarmee gelopen; de afstanden die ik tot nu toe gewend was, kon ik toe met wat water of sportdrank uit een belt, aangevuld met een of twee gelletjes. maar nu het menens is en ik richting de dertig kilometer moet vanwege de marathon, volstaan zulke kleine flesjes niet meer. ik had bij decathlon een goedkope waterzak besteld, gewoon om te voelen of ik er mee overweg kon, de kritieken van de leden van mijn hardloopgroep op facebook waren positief en dus waagde ik het erop. bestelling gedaan via het internet, meteen na aflevering de zak gevuld met water, overtollig lucht uit de zak geknepen tegen het klotsen (want dat was een van de adviezen), het slangetje naar buiten geleid en naar buiten met dat ding. het is wennen. je voelt de waterzak niet, zoals ook was gesuggereerd door ervaringsdeskundigen. maar blijkbaar had ik niet alle lucht uit de zak gewreven: bij elke stap leek het al

everybody needs a hero

we hebben allemaal wel eens een moment dat het niet zo goed gaat: je voelt je niet lekker, hebt een pijntje hier en daar, de laatste training ging ruk, redenen genoeg om de runners in een hoek te smijten. en toch rapen we die schoenen weer op, trekken ze aan en gaan rennen. maar soms... ik heb eigenlijk zelden een probleem om gemotiveerd te blijven. en is dat probleem er toch, dan denk ik aan mijn twee helden - mensen die mij inspireren als ik het even niet meer zie zitten. ze zijn mijn adrenaline en endorfine, mijn extrinsieke motivatie. sommigen van jullie zullen weten dat ik in een vorig leven ' ernstig ziek ' ben geweest. niet dat ik me daardoor nu specialer voel dan anderen, dat recht heb ik ook helemaal niet. maar ik weet wel wat onzekerheid is, dat je het lang niet altijd cadeau krijgt. met hardlopen is het niet anders. je moet er soms keihard voor werken. op de momenten dat magere hein zijn steeples en waterbakken plaatst voor mij, hindernissen die steeds hoger lijk

een mooi pr op mijn eerste halve marathon

de eerste stap is gezet. ik ben op de helft, een halve marathon staat achter mijn naam. nu de andere helft nog. gelukkig heb ik nog een dik jaar voor de boeg. afgelopen zaterdag mocht ik starten in bennekom en deelnemen aan de februariloop . ik kende het parcours niet en dacht: ik laat me verrassen. het dreigde vooral een verbijstering te worden; we gingen voor een groot deel door de bossen nabij de a12 en de grond was door de bevroren sneeuw spekglad. sporen van voertuigen waren keihard geworden en wie niet uitkeek liep kans op een vervelende blessure. slechts een gering aantal kilometers ging over een schoon fietspad. het was loodzwaar, durf ik te bekennen, terwijl ik al vijf oefenrondes van 21,1 kilometer in de benen had. wellicht had de teleurstelling die zich van mij meester maakte te maken met mijn verwachtingspatroon. vooraf hoopte ik een tijd onder de twee uur neer te zetten - het zou een mooie voorbereiding voor de stevensloop zijn, maar al na tien meter na de start zonk me

de kogel is door de kerk, maar eerst naar de dokter

ken je dat? dat je ooit hebt geroepen, misschien wel heel hard, dat je iets niet ging doen, omdat je er zeker van was dat het een krankzinnig idee was? dat laatste is nog steeds het geval en toch ga ik het proberen: een marathon lopen. waarom vraag je misschien. i don't know. misschien wel omdat ik denk dat ik een lafaard ben. een lafaard? check. en wel hierom. toen ik ruim drie jaar geleden begon met rennen, zei ik: ik ga niet verder dan tien kilometer. en toen ik uiteindelijk tien in de benen had, dacht ik: ach, misschien is vijftien kilometer ook wel te doen. ik deed vorig jaar mee aan de zevenheuvelenloop in nijmegen. die is vijftien kilometer lang. daarvoor had ik al twee keer meegedaan aan een wedstrijd over tien engelse mijlen: de cascaderun in hoogeveen en de bridge to bridgeloop in mijn woonplaats arnhem . tien engelse mijlen, ruim zestien kilometer. nog nooit rende ik zo ver... een halve marathon is maar vijf kilometer verder, zei iemand. ik was inmiddels lid v