hardlopen voor de leuk

het is een mooie dag voor een wedstrijd, tweette ik vanmorgen . en een mooie dag werd het! een fantastisch parcours, vrolijke lopers, gezellig gelopen met loopmaatje ferwin , enkele bekenden gezien en een fraaie medaille. zie hier mijn debuut op de diepe hel holterbergloop ; 10 kilometer van holten naar nijverdal over een van de mooiste bulten van ons land. het was collega judith, ze woont in holten, die me enkele jaren geleden op deze loop wees. aanvankelijk was ik sceptisch, want waarom zou ik helemaal naar nijverdal rijden om vervolgens met de bus naar holten te gaan om tot slot terug naar nijverdal te rennen? conclusie na vandaag: scepsis ongegrond. ja, het is een gedoe. om het centrum van nijverdal heen moeten rijden, want in het centrum is de finish (en de start van de 20 kilometer) en het dorp uit komen is een uitdaging - ik heb vanmiddag toen ik naar huis wilde ongeveer 25 minuten voor piet snot achter het stuur gezeten. maar het was het waard, loopvrienden. deze wedstrijd i

de posts op sociale media waren talrijk de voorbije weken. bijna allemaal blije gezichten van hardloopmaatjes die met een medaille om de nek of in de mond (waarom doen mensen dat?) lieten zien dat ze hun marathon hadden voltooid. hulde aan jullie allemaal en voor hen die een DNF moesten bijschrijven: volgende keer beter. ik weet hoe het voelt, de smaak van het voltooien van de magische afstand van 42 kilometer en 195 meter. enschede in april van dit jaar was een schitterende ervaring. tot een jaar of 5,6 geleden kon ik me er niets bij voorstellen. hardlopen was hartstikke leuk, ik voelde me fysiek en mentaal beter en het hardloopvirus had me te pakken. en dat is nog steeds zo. ik heb heel veel bewondering voor hen die na hun marathon zich meteen hebben aangemeld voor weer een wedstrijd: rotterdam, new york, inschrijvingen voor de loting van berlijn zag ik ook al voorbijkomen in mijn tijdlijn op instagram. en ik? nee, voor mij volgend jaar geen marathon. mijn debuut in enschede zal

okay, that's done. de terry fox run in canada krijgt een vinkje op de bucketlist. what's next? eigenlijk hoef ik er niet lang over na te denken. de bladeren verkleuren, de lucht wordt frisser, evenals de kop. ik houd niet van hardlopen in de warmte. de tijd die is aangebroken, is mijn seizoen: het najaar. ik heb me ingeschreven voor drie herfstloopjes, waaronder de zevenheuvelenloop in nijmegen die na mijn absentie van vorig jaar niet mag ontbreken. het is weliswaar erg druk onderweg met die tienduizenden fanaten, maar juist het parcours, de omgeving en de goede sfeer maken de zevenheuvelenloop voor mij een van de mooiste uitdagingen in mijn directe omgeving. morgen ga ik de route maar weer eens verkennen op mijn vrije donderdag. nu is dat slap gelul, want ik hoef het parcours niet te verkennen. ik kan de loop bijkans met mijn ogen dicht - ik ben er zo graag. ik woon in arnhem, maar als ik op de zevenheuvelenweg loop, daarna op de meerwijkselaan en even later hotel erica

hier is dan eindelijk het verslag van mijn deelname aan de terry fox run in whistler in canada. deze loop die op 18 september in heel veel plaatsen in canada werd gehouden, was een feest om mee te maken. ik voelde me wel een loner in een ontvangstruimte waar het leek alsof iedereen elkaar leek te kennen, maar de sfeer kenmerkte meteen het ongedwongen karakter van het evenement: geen startnummers, geen klok, geen pacers, slechts plezier en het besef dat je liep tegen kanker ofwel voor iemand in jouw familie, gezin of vriendenkring die kanker heeft (gehad) of eraan is overleden. noord-amerikanen kunnen het als geen ander - zich zo 'overdreven sociaal' gedragen dat je er verlegen van wordt. het heeft te maken met een vorm van trots; op wie ze zijn, wat ze kunnen en waar ze voor staan. niet alleen in whistler maar tijdens de hele reis in british-columbia en (een deel van) alberta werd ik telkens wanneer ik mensen sprak geconfronteerd met de botheid die ons nederlanders zo ken