het zal ergens in 2000 of 2001 zijn geweest. ik woonde in een dorpje in de provincie groningen en daar gebeurde helemaal niks. na een minuut wandelen liep ik al in niemandsland. regen, wind, kale vlaktes klei. veel klei. en de weggetjes waren kaarsrecht. je wandelde naar het begin van een kanaal, stak via een bruggetje dat water over en liep verder. en na verloop van tijd zag je de martinitoren van de grote stad.
(groningers noemen die stad stad. inwoners van groningen zijn stadjers. ik woonde er een kilometer of 12 buiten en ben bovendien een drent. #endoor.)
dat was toen. ik wandelde toen niet, ik liep niet eens hard, dus ik ben nooit lopend dan wel rennend naar de grote stad geweest. maar ik begon er wel met hardlopen. helaas hield ik er ook snel weer mee op. die velden, de wind die steeds harder leek te blazen, de regen, de klei, ik werd er depressief van, dat wil zeggen ik had destijds niet de power om na het begin met hardlopen (evy kende niemand en niemand kende evy - die was hooguit een jaar of 11) door te gaan.
dus belandde mijn allereerste hardlooppaar dat ik in de grote stad had gekocht in de sportwinkel in de kast. de patta's kwamen er pas weer uit toen ik het dorp verliet. het waren asics, geen idee welk type. ze waren wit, met gele en blauwe strepen. ik had ze in de sportwinkel in de grote stad gepast, ze zaten goed, waren aardig aan de prijs, maar ik liep niet voor gek.
maar ik ging er ook niet mee de straat op...
vijf jaar geleden vond ik ze terug. ze zaten nog steeds goed, en ze waren nog steeds wit. ik trok ze aan en liep een kwartiertje in de buurt van mijn huidige thuis. onderweg moest ik geregeld stoppen, want ik had in 1996 voor het laatst gesport, het jaar dat een man-in-een-witte-jas zei dat ik leukemie had en ik moest stoppen met voetballen. iets anders had voorrang en dat ging niet op het voetbalveld.
anders dan in 2000 of 2001 ben ik vijf jaar geleden niet gestopt. ik bleef lopen, steeds langer, steeds verder. maar de asics werden wel onmiddellijk vervangen; schoenen die zo lang in de kast liggen zijn bitches voor de demping en het draagcomfort. ik ging naar de sportwinkel in mijn nieuwe woonplaats en ik kwam steeds terug. er kwam adidas en er kwam nike en er kwam saucony in mijn kast.
en sinds vandaag is asics terug in mijn leven. met de gt 3000 - 4. maat 47. (dat is bijna mijn leeftijd...) ik heb meteen een testrondje gelopen van 10,6 kilometer. nu ik toewerk naar de laatste zin, verschijnt een glimlach om mijn mond. 10,6 kilometer. dat hebben mijn eerste patta's van het merk asics waarschijnlijk niet eens gehaald.
(groningers noemen die stad stad. inwoners van groningen zijn stadjers. ik woonde er een kilometer of 12 buiten en ben bovendien een drent. #endoor.)
dat was toen. ik wandelde toen niet, ik liep niet eens hard, dus ik ben nooit lopend dan wel rennend naar de grote stad geweest. maar ik begon er wel met hardlopen. helaas hield ik er ook snel weer mee op. die velden, de wind die steeds harder leek te blazen, de regen, de klei, ik werd er depressief van, dat wil zeggen ik had destijds niet de power om na het begin met hardlopen (evy kende niemand en niemand kende evy - die was hooguit een jaar of 11) door te gaan.
dus belandde mijn allereerste hardlooppaar dat ik in de grote stad had gekocht in de sportwinkel in de kast. de patta's kwamen er pas weer uit toen ik het dorp verliet. het waren asics, geen idee welk type. ze waren wit, met gele en blauwe strepen. ik had ze in de sportwinkel in de grote stad gepast, ze zaten goed, waren aardig aan de prijs, maar ik liep niet voor gek.
maar ik ging er ook niet mee de straat op...
vijf jaar geleden vond ik ze terug. ze zaten nog steeds goed, en ze waren nog steeds wit. ik trok ze aan en liep een kwartiertje in de buurt van mijn huidige thuis. onderweg moest ik geregeld stoppen, want ik had in 1996 voor het laatst gesport, het jaar dat een man-in-een-witte-jas zei dat ik leukemie had en ik moest stoppen met voetballen. iets anders had voorrang en dat ging niet op het voetbalveld.
anders dan in 2000 of 2001 ben ik vijf jaar geleden niet gestopt. ik bleef lopen, steeds langer, steeds verder. maar de asics werden wel onmiddellijk vervangen; schoenen die zo lang in de kast liggen zijn bitches voor de demping en het draagcomfort. ik ging naar de sportwinkel in mijn nieuwe woonplaats en ik kwam steeds terug. er kwam adidas en er kwam nike en er kwam saucony in mijn kast.
en sinds vandaag is asics terug in mijn leven. met de gt 3000 - 4. maat 47. (dat is bijna mijn leeftijd...) ik heb meteen een testrondje gelopen van 10,6 kilometer. nu ik toewerk naar de laatste zin, verschijnt een glimlach om mijn mond. 10,6 kilometer. dat hebben mijn eerste patta's van het merk asics waarschijnlijk niet eens gehaald.
Reacties
Een reactie posten