hardlopen voor de leuk

ik heb woensdag voor het eerst een uur hardgelopen op de loopband. de weersomstandigheden noopten me daartoe. de paden waren lang niet allemaal sneeuw- dan wel ijsvrij en ik ben zo iemand die liever geen risico's neemt. jaren geleden ging ik onderuit bij het oversteken van een riviertje in cambodja. afgezien van het feit dat ik een potsierlijke indruk moet hebben gemaakt, voelde ik me niet bepaald zeker op die kletsnatte keien in dat kabbelende water. honderd procent kans op een naderende catastrofe. ik had de rest van de dag een natte, vieze kont. het werd een trauma. soort van. nu is gebruik van een loopband niet zonder risico's. dat wist ik al, ik word op tv en social media geregeld getrakteerd op de gevaren middels filmpjes. een loopband is als een kabbelend riviertje in cambodja... dus ik was op mijn hoede. ik besloot rustig te beginnen. nadat ik mijn iphone in een band had gestopt en mijn favoriete nummer op repeat had gezet, schoof ik de band om mijn bovenarm en

elke keer als ik meedoe aan een grote hardloopwedstrijd met, laten we zeggen, tigduizend deelnemers, hoor ik sirenes op het parcours. gisteren was het weer raak bij de zevenheuvelenloop . het gebeurde achter mij, op de nijmeegsebaan. een deelnemer smakte tegen de grond . hij had van de 15 kilometer amper een derde van de afstand afgelegd. volgens loopdirecteur ronald veerbeek is het slachtoffer gedotterd in het ziekenhuis. geen idee hoe het met de man is. het is ambivalent. er zou een siddering door de lopers moeten gaan bij dat geluid, en als een loper voor je ogen in elkaar zakt, slaat de schrik je om het hart, daarvan ben ik overtuigd; maar het lijkt wel business as usual . we moeten naar de finish, het is een feestje. reanimatie? het hoort erbij. we willen het niet weten. welk jaar het was, weet ik niet meer, maar ik draaide vanaf de gelderselaan de groesbeekseweg op, het was nog ruim 500 meter naar de de klok. daar lag hij. ik schoot er langs, want op dat stuk heb je een

twijfelen. als ik denk, dan twijfel ik. denk ik niet, dan weet ik iets zeker. ik twijfel vaker dan dat ik ergens voor de volle honderd procent van overtuigd ben. met hardlopen is dat niet anders. 😕 afgelopen najaar begon het te kriebelen. die tweede marathon, waarom niet? het is maar 4,5 uur (voor mij dan hè) rennen, als afsluiting van maandenlang trainen. dan is 4,5 uur niets. eitje, peanuts, a walk in the park. soort van... maar dan moet wel alles kloppen: werk, thuis en alles wat daar tussenin zit of dwars doorheen gaat; werk en privé laten zich bij mij moeilijk scheiden. ik besloot ervoor te gaan, wilde zelfs een project eromheen bouwen, tot ik mezelf terugfloot. dat was net na de winter. te veel onrust, te veel onzekerheid. niet doen. ook geen project. ik heb daardoor anderen moeten teleurstellen, en mezelf ook. teleurstellingen, ik kan er slecht tegen. daar moet ik eens iets aan doen. en toen werd het zomer. twijfel? onzekerheid? ik besloot mijn hoofd uit mijn ko

opgeknapt en opgekrabbeld, met nog wat kleine effecten van mijn misère van enkele dagen na de halve marathon van leiden. ik heb alweer gelopen en ik denk dat het wel goed komt ;-). dat moet ook wel, want ik kom weer in actie voor een goed doel. na twee inzamelingen voor de strijd tegen die verschrikkelijke ziekte die kanker heet, wil ik mijn beste beentje voorzetten voor stichting spieren voor spieren. een oud-studiegenoot en tevens hardloper heeft een dochtertje dat een progressieve spierziekte heeft. hij vertelde me over zijn meisje terwijl we samen meededen aan de halve marathon van leiden. hij spant zich al enige tijd in voor spieren voor spieren en ik hoefde niet lang na te denken toen hij me vroeg zijn team te versterken dat 17 september aan de start staat van de dam tot damloop . dus lui, mag ik weer zo vrijpostig zijn en jullie vragen mijn actie te ondersteunen met een gift? kleine kinderen met een spierziekte moeten kunnen spelen en stichting spieren voor spieren maakt

en daar zit je dan. 's avonds laat, ruim tien uur na de finish van de halve marathon van leiden . op de rand van je bed en alles draait: je maag en vooral je hoofd. je lichaam doet de halve marathon nog een keer, maar dan achteruit, in rondjes en in recordtijd. het is mis. ik houd mijn avondeten niet meer binnen; overgeven, het overkomt me zelden tot nooit. ik had zaterdagavond drie keer opgeschept, pasta met spinazie. de volgende ochtend, enkele boterhammen met pindakaas en een banaan. voor onderweg twee gelletjes van sis en water bij de drankposten. het ging geweldig! met loopmaatje boris (we waren ooit studiegenoten en hadden elkaar sinds 1991 niet meer gezien) beleefde ik een heerlijke halve marathon. de ontmoeting vlak voor de start was hartelijk, alsof we elkaar een dag eerder nog hadden gesproken. boris had aan de meet iets meer over en eindigde een minuut voor mij. maar we hadden genoten! in leiderdorp kreeg ik nog een zoen van de mrs die me stond aan te moedigen

ik ben in mijn leven misschien 4 à 5 keer op de afsluitdijk geweest. de laatste keer was jaren geleden, ik weet niet eens meer wanneer. maar de passage van gisteren zal ik nooit vergeten. ik was namelijk te voet, op hardloopschoenen. we schrijven eerste paasdag 2017. het plan de afsluitdijk over te steken komt van de burelen van omroep gelderland. daar werken, ik incluis, enkele fanatieke en minder fanatieke hardlopers. met twee van hen sloot ik een pact: rennen over de afsluitdijk. dat idee kwam uit de koker van nieke hoitink. vorig jaar zou ze meedoen aan de officiële afsluitdijk open , maar dat evenement ging op het laatste moment niet door. nieke en haar gezin waren al neergestreken op een camping in de buurt van de start toen de organisatie besloot de stekker er uit te trekken. balen voor nieke en al die anderen die zich hadden ingeschreven. ik had sowieso besloten thuis te blijven. helemaal de afsluitdijk over? ben je gek of zo? ja dus. nieke wilde en zou de afsluitdijk o

ik woon aan de rand van een provinciehoofdstad. aan de goede kant. daarmee bedoel ik, dat ik slechts de voordeur achter me hoef dicht te trekken en ik sta al bijna midden in de natuur van de veluwezoom. ik houd van hout. niet om te verbranden, want dat stinkt zo (en de lucht ervan schijnt slecht voor je te zijn), maar van hout, verankerd door wortels, verrijzend uit de bodem. bossen. vandaag wilde ik eigenlijk een klein rondje bossen doen, maximaal een kilometer of tien. het rondje werd iets langer. want het rook er zo lekker. nu ben ik geen trailrunner, maar een rondje koningsheide bij arnhem over het aangelegde fietspad sla ik zelden af. het was genieten! het had vanmorgen geregend, het was een graad of 12 à 13, de lucht was nog vochtig en wij hardlopers weten wat dat betekent: vochtige lucht is als een goed glas chocomel na afloop (of bier). ik had nog een reden om de bossen op te zoeken; ik wilde een beetje op verkenningstocht, wilde weten hoe de natuurpaden er bij lagen

ik open mijn blog en schrik. was mijn laatste blog ruim een maand geleden? excuses, vrienden. ik hoop niet dat jullie al te vaak voor piet snot mijn blog openden. om tot de ontdekking te komen dat het laatste blog nog steeds over hendrika ging. maar ik heb nou wat meegemaakt. wat dan? zeg het dan! de stevensloop . de halve marathon. oh, die. nou en? nou, het waaide nogal. en vanaf een kilometer of 13, dus met nog 8 voor de kiezen, had ik wind tegen. en dat klinkt zo, als je onderweg als deelnemer (!) voor radio gelderland van die stevensloop verslag doet: AUDIO: henri op de waalbrug ik heb me vanavond gerevancheerd. met een heerlijk herstelloopje. ik liep op het laatst onder het schema van het wereldrecord. nu weet ik ook wat het nederlandse woord voor een runner's high is. rugwind.

de eerste medaille van 2017 is binnen. het gebeurt zelden dat ik daarvoor verder loop dan 21 kilometer; voor deze herinnering moest ik 25 kilometer afleggen. nog nooit deed ik dit in wedstrijdverband, wel een enkele keer in een training, omdat er een marathon in het verschiet lag. 25 kilometer is eigenlijk niets voor mij - met een halve marathon houdt het wel op. ik had veel mooie verhalen over de midwintermarathon van apeldoorn gehoord. het zou een mooie route zijn en het evenement is redelijk kleinschalig, vergeleken met bijvoorbeeld de zevenheuvelenloop, zodat het niet zo druk is op de route. toen ik gisteravond de uitslag doorliep , zag ik dat 2400 mensen de eindstreep van de asselronde van 25 kilometer hadden bereikt en ik was niet eens de laatste loper. geen idee hoeveel mensen onderweg zijn uitgevallen, maar ik ben onderweg wel enkele keren voorbijgereden door de ehbo. en in dat busje zaten mensen. de asselronde van de midwintermarathon is een prima voorbereiding voor ee

ik heb een trainingsachterstand. deze maand overleed mijn schoonvader. hij voelde zich al bijna een jaar niet top en de laatste anderhalve maand holde zijn gezondheid achteruit. geen redden was er nog aan. de zorg voor hem in zijn laatste dagen en ook (de periode rond het voorbereiden van) zijn uitvaart waren heftig maar heel erg mooi; de familie was één. er waren honderden mensen op mijn schoonvaders begrafenis afgekomen. maar ik liep in de tussentijd dus niet. op zich is een pauze helemaal niet erg, sterker: je wordt er sterker van, de tour de france win je in bed zei joop zoetemelk ooit. toch, handig met de asselronde in apeldoorn van komende zondag voor de deur is deze gedwongen hardlooponderbreking niet. hoe fijn is het dan, dat het me niks kan schelen. tijd? ranglijst? ik ben blij voor iedereen die vorig jaar de 'marathontopzoveel' van runnersworld heeft gehaald; om daarin voor te komen moeten mannen een marathon onder de 3 uur lopen en vrouwen onder de 4 uur. was