Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit 2018 tonen

kletsen en rennen met hedwig

ze is hardloopvriendin van het eerste uur: hedwig. en toch, vandaag treffen we elkaar pas voor de tweede keer. zij woont daar en ik woon hier, het is lastig plannen soms. maar digitaal steken we geregeld naar elkaar een duim op. vandaag is ze hier, hier dat wil zeggen mijn nieuwe woonplaats. hedwig groeide op in arnhem en kent ook velp goed. 'een vriendinnetje van mij woonde in jouw straat', zegt ze bij binnenkomst. onze date staat al geruime tijd en vandaag is het zover: we verkennen een klein stukje van de veluwezoom. op kletstempo. vooral voor haar, zeg ik erbij. hedwig is veel sneller dan ik ooit worden zal. dat heeft niet alleen met aanleg te maken, ook met aspiraties. hedwig heeft al diverse marathons onder de 3:30 staan en dan weet je - die vrouw kan lopen. volgend jaar loopt hedwig zowel in tokyo als in londen de marathon, voor beide races ingeloot - de bofkont. terug naar vandaag. het weer is fantastisch voor ons lopers; het is droog en niet te koud en de flank

en opeens zit je eerste trail erop

ze hadden me allemaal gewaarschuwd: je gaat dit leuk vinden, trailrunning is gaaf, een trail is zoveel mooier dan een rondje door de stad. ik had steeds een beetje meewarig geknikt, want lopen over fiets- en voetpaden en geasfalteerde wegen was mijn wereld. bos- en zandpaden waren om over te wandelen en bij elke plas water zocht ik als aangeschoten wild naar de eerste de beste ontsnappingsroute. en over modder had ik het liever helemaal niet. je weet niet wat je mist... en dus stond ik zaterdag, dank je wel rinske , voor het eerst aan de start van een trailrun van 18 kilometer . de echte diehards kozen voor 28 of 44 kilometer. of ik er geen zin in had? integendeel. ik zou deelgenoot worden van bijna 75 jaar geschiedenis, want ik volgde de route van geallieerden die vanaf de ginkelse heide (ik mocht op papendal beginnen - 44 kilometer door bos en over heide was te veel van het goede) hun weg zochten naar ' de brug ' in arnhem. ik beleefde market garden , een beetje, e

trail to remember freedom

het gaat gebeuren. op 8 september, in het weekend van de bridge to bridge loop in arnhem. ik ga dat weekend niet over straat, maar over zand, door gras, heide en weet ik wat allemaal. ik ga van papendal naar de john frostbrug ; over trails. 18 kilometer over een stuk dat normaal gesproken amper de helft van de afstand is. ik kom langs plekken waar para's in september 1944 werden gedropt om nederland te helpen vrij te zijn van de bezetter. het ging mis, maar daarmee vertel ik niks nieuws. vorig jaar was de run to remember freedom trail voor het eerst. FILMPJUH ! op 8 september mag niets fout gaan, maar afgezien van wat 'wandelingetjes' over het rozendaalse veld (dank corine en rinske dat ik met jullie afzonderlijk eens mee mocht) heb ik het nog nooit gedaan. het was rinske die me onlangs, omdat ze zelf geblesseerd is, een unieke kans bood, want de inschrijving zat in een mum van tijd bomvol (excusez le mot). trailing is hot, you know. ik heb bij decathlon maar ee

5 rondes door aalten

het ligt nergens en toch is het er leuk, niet in de laatste plaats omdat een geliefde collega er woonachtig is. aalten is gewoon een leuk plaatsje in de achterhoek. en je kunt er lekker lopen in mei tijdens de gerard tebroke memorial ( filmpjuh! ). (c) nieke hoitink. deze loop, ter nagedachtenis aan deze geweldenaar , voert deelnemers over diverse afstanden - ik koos zaterdag voor de 10 kilometer - door het centrum. en kinderen mogen door winkels en andere ontspanningsgelegenheden. aalten dus. ik kende aalten niet, dus verkende ik zaterdag ruim voor het startschot het parcours; er zaten enkele venijnige klimmetjes in. maar waar klimmetjes zijn, zijn ook afdalinkjes. aalten is een parcours waar snel wordt gelopen, beloofde de organisatie op haar website. dat is correct. tijdens mijn race als #backrunner werd ik door de latere winnaar frank futselaar uit arnhem twee keer ingehaald. maar die had amper 30 minuten nodig voor die 5 rondes van 2 kilometer, ik iets minder dan 53 mi

ik ben met pensioen

ruim drie weken geleden werd ik geveld door een virusje. de meeste mensen zeggen dan de griep of iets dergelijks te hebben. bij mij blijft dit doorgaans beperkt tot een zware verkoudheid. voor mij geen reden om in bed te gaan liggen. maar met de marathon van rotterdam zo dichtbij... ik werd er agressief van. de timing kon niet ongelukkiger. en tot overmaat van ramp kreeg ik last van een hoest die maar niet wilde verdwijnen. ik zag meedoen aan de marathon van rotterdam aan gruzelementen gaan. gelukkig bood mijn huisarts uitkomst; hij gaf me een homeopathisch goedje , normaal te gebruiken bij onder meer kinkhoest, dat de hoest snel onder controle kreeg. maar wat had dit met mijn conditie gedaan? ik zal het nimmer weten, want ik ben officieel met marathonpensioen. twee marathons is genoeg. mijn lijf is er vanwege polyneuropathie en ook nog eens het gebruik van rosuvastatine niet bepaald geschikt voor. en ik heb er qua training te weinig voor over (ik loop maximaal 3 à 4 keer per

met je berenburg

ik zei de avond ervoor dat ik een zere keel had. dat betekent bij mij verkouden worden. de kop vol snot, evenals de longen en die geelgroene troep moet eruit. tissues, dampo , citrosan , berenburg van weduwe joustra (in willekeurige volgorde). ik noem het kill en attack. ik had vandaag uitgetrokken voor mijn laatste lange duurloop (ongeveer 30 kilometer) als voorbereiding op rotterdam. daarna zou het afbouwen beginnen; nog steeds trainen, maar minder kilometers, hooguit nog een keer een loopje van 20 kilometer ergens volgende week of in het begin van de week daarop. ik zag de weersverwachting voor deze vrijdag en besloot donderdag te gaan. met mijn zere keel en de hoestbuien van woensdag. ik ging woensdagavond naar bed met een fikse laag dampo op de borst en onder mijn neus. ik sliep als een roos. ik maakte me donderdagmorgen voor het vertrek vooral druk om mijn linkerknie. in deze maanden van serieuze trainingen komen er af en toe van die steekjes in, alsof iemand letterlij

zo moet het dus niet

het is -5 als ik de stationshal van zutphen uitloop en mijn gps-horloge aanzwengel. het is tijd voor mijn tweede dertiger als voorbereiding op de marathon van rotterdam. heb ik er zin in? dit is gekkenwerk. ik draag onder mijn tight een lange onderbroek en verder drie dry fit-shirts met lange mouwen en een windjack. in mijn jack zit een briefje waarop ik de straatnamen heb genoteerd die ik moet onthouden. ik ben nog nooit van zutphen naar arnhem gegaan op mijn hardloopschoenen. een mens doet rare dingen om een marathon tot een goede einde te brengen. ik steek de ijssel over en mijn ogen zoeken naar de oude kanonsdijk. die is snel gevonden, ook de straat op mijn papiertje die daarop volgt. ik ben in de wijk de hoven, de enige wijk van zutphen die aan de 'verkeerde' kant van de rivier ligt. er staan hier leuke huizen, het is hier vast gezellig in de warme zomermaanden als de mensen op straat zijn. ik kom vervolgens in een schitterend natuurgebied: voorstonden! op de bev

de lanen uit, de bospaden op

50 euro, liever niet veel meer. nou, oké dan 65 euro. maar ze moeten natuurlijk wel lekker zitten. trailschoenen. ik had ze nog niet, want ik heb een hekel aan modder. lopen in het bos vind ik heerlijk, vooral na een regenbui, want die geursensatie..! maar geen fortuin besteden aan trailschoenen. ik ben asfaltverslaafde, hardcore. trailen is leuk, als afwisseling. maar niet met de hardloopschoenen die ik draag op de weg. 65 euro. geen cent meer. ik liep dinsdag de decathlon uit met een paar van het huismerk, net onder de 80 euro. een goedkoper paar van het merk kalenji zat niet goed en een grotere maat bleek niet voorradig. dan maar een paar tientjes bijleggen. ik besloot ze de volgende dag naar mijn werk aan te doen om ze in te kunnen lopen. geen klachten. toen ik op twitter woensdag aankondigde dat ik vandaag mijn trailschoenen zou uitproberen, merkte een volger droogjes op dat die schoenen niet echt nodig waren, oftewel in het bevroren bos heb je die dikke noppen niet

oh ja, voor een marathon moet je trainen

wat kan ik jaloers zijn op die lopers die een marathon in minder dan drieënhalf uur kunnen volbrengen. uiteraard komt dat door trainingsarbeid, maar ook door aanleg en talent. en laat ik die laatste twee eigenschappen nou eens niet bezitten. ik ben een loper die het moet hebben van die ene voet voor de ander; kilometers achtereen, urenlang. en vandaag had ik mezelf opgedragen dertig kilometer te lopen. dertig kilometer is een magische en heilige afstand als het gaat om trainen voor de 42 kilometer en 195 meter. wie de dertig in de benen heeft, kan de finish halen van de marathon. zeggen ze. een paar van dit soort stevige trainingen en je bent er klaar voor. zeggen ze. terug naar het begin: wie een marathon binnen drieënhalf uur kan lopen, heeft uiteraard voor een dertiger die tijd niet nodig. maar ik dus wel. en daar zit de onzekerheid: kan ik in deze fase van de voorbereiding op de marathon van rotterdam zolang al onderweg zijn? en lukt me dat in het tempo dat ik op 8 april (z